Kabil kanı seçti,Habil aşkı

Kabil kanı seçti,Habil aşkı.



Televizyon ekranında bir doktor konuşuyordu.
Bir trafik kazasında ölen ve organları babası tarafından bağışlanan bir Filistinli çocuğun kalbini,kalbi değişmesi gereken İsrailli bir çocuga nakletmişti


Doktorun dudaklarından şu kelimeler dökülüyordu:
“Bir elimde Filistinli çocuğun,diğer elimde İsrailli çocuğun kalbi duruyordu ve ikisi de birbirinin aynısıydı.”


Kalpler aynıydı.Gözler,kirpikler,parmak uçları,göğüs kafesi ve insanı ayakta tutan kemikler hep aynıydı.Çünkü bütün bunları yaratan Sanatçı tekti.Aynı tabloyu farklı renklerde ama aynı biçimde resmediyordu.
Peki neydi yaratılırken aynı olan insanı daha sonra farklı kılan?
Yine insandı.yine insan.
Her şey kanın ilk döküldüğü an başladı.
Tabiatın içinden koparılıp alınan vahşi bir hayvanın,günün birinde kan kokusunu duyduğu anda tekrar vahşileşmesi gibi,yeryüzünde ilk cinayetin işlendiği anda insanlığın kaderine yayılan kan kokusunu duyuyor ve içindeki katili dinliyordu insan.
Kabil kanı seçti,Habil aşkı.
Adem ile Havva’nın ilk çocuklarıydı onlar.
Henüz yaratılmış olan iki insandan yaratılmışlardı.İkisinin de kalplerinin duvarı aynı dokudandı.Tıpkı bugün onlarca faklı renk,dil ve dinden milyarlarca insanın kalp duvarlarının aynı İlahi malzeme ile dokulu olması gibi.
Kan ve aşk arasındaki tercih,dokusu aynı olan iki ayrı kaplten çıktı.
Kabil kanı seçti,Habil aşkı.
O günden sonra iki yol açıldı insanoğlunun önünde.
Birisinden kan aktı,diğerinden aşk.
Aşkın içinde kanın,kanın içinde aşkın aktığını gördü insanoğlu ve ikisinin de aslında birbirinden doğduğunu anladı.
İyiliğin kötülüğü,kötülüğün iyiliği içinden çıkarması gibi,korkunun cesareti,cesaretin korkuyu içinde taşıması gibi taşıdılar birbirlerini.
Kabil kanı seçti,Habil aşkı.
İkisinin tadını da bilen İblis,harmanladı onları ve sundu her yeni doğan ruhun önüne.
İsteyen istediğini seçti.


Kabil kanı seçti,Habil aşkı.