Zehra
Admin
Mesaj Sayısı : 724
Kayıt tarihi : 31/10/09
Yaş : 33
Nerden : Almanya
 |  Konu: Peygamberimizin (a.s.m.) son sözü, "namaz" oldu  Salı Kas. 03, 2009 11:53 pm | |
| <blockquote> Resul-i
Ekrem’in (a.s.m.) vefat edeceği gün sabah vakti, kendisinde bir
hafiflik görüldü. Yanındakiler sevinerek, iyidir diye ayrılıp işlerine
gittiler. Yanında yalnız kadınlar kaldı. Böyle ümitle ferahlık arasında
iken Resul-i Ekrem (a.s.m.): </blockquote> – Kadınlar çıksın, bu melek yanıma girmek istiyor, dedi. Herkes
çıktı, yalnız Hz. Aişe kalmıştı. Resul-i Ekrem’in (a.s.m.) başı onun
kucağındaydı. Meleği karşılamak üzere Efendimiz (a.s.m.) oturdu. O da
evin bir köşesine çekilmişti. Bir
müddet melekle konuştuktan sonra tekrar Âişe Validemizi çağırdı ve
başını onun kucağına koydu. Kadınlara da içeri girmelerini söyledi. Hz.
Aişe, Resul-i Ekrem’e (a.s.m.): – Bu melek, Hz. Cebrail’e (a.s.) benzemiyordu, dedi. Resul-i Ekrem (a.s.m.) şöyle buyurdu: –
Evet, ya Aişe, bu, ölüm meleği idi. Bana geldi ve “Allahu Teâlâ beni
sana gönderdi ve iznin olmadan yanına girmememi emretti. İzin vermezsen
geri dönerim, izin verirsen girerim. Ve yine sen müsaade etmeden ruhunu
almamamı bana emretti. Emrin nedir?” diye sordu. Ben de kendisine
“Cebrail gelinceye kadar benden uzaklaş” dedim. İşte şimdi Cebrail’in
gelme saatidir. Hz.
Aişe bunun üzerine, “Ne bir fikir yürütecek ne de bir cevaba muktedir
olacak durumda idik. Büyük bir felâketle karşılaşmış olarak dehşet
içinde kaldık. İşin önemine binaen kimsenin ağzından ses çıkmıyor,
ehl-i beyt dehşet içinde bekliyordu. Tam bu sırada Hz. Cebrail’in
(a.s.) kapıya geldiğini anladım. Selâm verdi, kadınlar çıktı. Hz.
Cebrail (a.s.) girdi ve Resul-i Ekrem’e: –
Allah Teâlâ’nın sana selâmı vardır, kendini nasıl bulduğunu sana
soruyor. Şüphesiz O, senin nasıl olduğunu daha iyi bilir, ancak senin
kerem ve şerefini artırmayı ve ümmetin arasında örnek olmayı kast
etmiştir, dedi. Resul-i Ekrem (a.s.m.): – Kendimi sancılar içinde buluyorum, dedi. Hz. Cebrail de (a.s.): –
Sana müjde olsun! Allah Teâlâ seni vaat ettiği mevkilere yükseltmek
için bu acı ve sancıları sana vermiştir, dedi. Resul-i Ekrem (a.s.m.): – Ey Cebrail, ölüm meleği yanıma girmek için izin istedi, dedi ve olayı anlattı. Hz. Cebrail (a.s.): – Ya Resul ,
Rabbin sana müştaktır, senden başka hiç kimseden böyle bir müsaade
istememiş ve istemeyecektir. Allah Teâlâ böylece senin şerefini
tamamlamak istiyor, dedi. Resul-i Ekrem: – O hâlde Azrail gelinceye kadar ayrılma, dedi. Kadınların içeri girmesine izin verildi. Resul-i Ekrem, Hz. Fâtıma’ya: —
Yaklaş, diye buyurdu. Hz. Fatıma Resul-ü Ekrem’e doğru eğildi.
Efendimiz (a.s.m.) ona gizlice bir şeyler söyledi ve gözleri yaşlı
olarak başını kaldırdı. Resul-i Ekrem tekrar Hz. Fatıma’ya: – Yaklaş, diye buyurdu. Bu defa da kulağına bir şeyler fısıldadı ve Hz. Fatıma gülümseyerek başını kaldırdı. Tabii
bu durum, Hz. Aişe başta olmak üzere odadaki kadınları meraklandırdı.
Hz. Aişe sonra bir fırsatında Hz. Fatıma’ya bu durumu sordu. O da: –
Birinci seferinde Resul-i Ekrem (a.s.m.) bana, “Ben bugün ölüyorum”
diye buyurdu ve ona ağladım. İkinci seferinde, “Ben Allah’a dua ettim;
ehl-i beytimden ilk olarak seni bana ulaştırmasını ve seni benimle bir
arada bulundurmasını istedim” şeklinde buyurdu, buna da güldüm, dedi ve
oğullarını kendisine çekerek başlarını kokladı. Tam bu sırada ölüm meleği geldi, selâm verdi ve içeri girmek için izin istedi. İzin verildi, içeri girdi ve: – Ya Muhammed, ne emrediyorsun, diye sordu. Resul-i Ekrem (a.s.m.): – Şu anda beni Rabbime ulaştır, buyurdu. Hz. Azrail de (a.s.): –
Olur, seni bugün Rabbine ulaştırırım, çünkü Rabbin sana müştaktır.
Senin dışında hiç kimse hakkında böyle bir tereddüde meydan vermedi.
Senden başka kimseden izin almamı emretmedi. Fakat senin saatin
yakındır, dedi ve ayrıldı. Bu sırada Hz. Cebrail (a.s.) gelerek selâm
verdi ve: –
Vahiy dürüldüğü gibi dünya da benim için dürülmüş oldu. Artık ne
dünyanın bende bir ihtiyacı ve ne de benim dünyada bir ihtiyacım kaldı.
Bu, benim yeryüzüne son inişimdir, dedi. Kimsenin
ses çıkaracak durumu yoktu. Hz. Aişe, Efendimizin (a.s.m.) mübarek
başını göğsü arasına aldı ve Efendimizin (a.s.m.) göğsünü tuttu. Bu
sırada Efendimiz kısa bir baygınlık geçirdi. Sonra alnından inci tanesi
gibi terler akmaya başladı. Hz. Aişe terini sildi ve şöyle dedi: – Böyle güzel koku hiç almış değilim. Sonra ayılınca: – Anam babam sana feda olsun, bu terler ne idi, dedi. Resul-i Ekrem (a.s.m.): –
Mü’minin ruhu ter ile, kâfirin ruhu ise merkebin canı gibi ağız ve
burun deliklerinden çıkar, buyurdu. İşte ancak o zaman Hz. Aişe ve
yanındaki kadınların aklı başına gelmişti, korku dolu bir halde hemen
erkekleri çağırdılar. İlk
gelen erkek, Hz. Aişe’nin babasının ona gönderdiği, kardeşi
Abdurrahman’dı. Ne yazık ki o bile Resul-i Ekrem’in hayatına
yetişememişti. Allah Teâlâ, Cebrail ve Mikail’i görevlendirdiği için
vazifeyi onlar üzerlerine almışlardı da hiçbir erkek ölümü ânında
yanında bulunamamıştı. Resul-i Ekrem (a.s.m.) kendinden geçip baygınlık
geçirdiği sırada da, sanki “Hangisini tercih ediyorsun?” diye bir
muhayyerlik içinde, “Hayır, Refik-i Â’lâ’yı istiyorum” buyurmuştu. Dili
açıldığı ve baygınlığı geçtiği vakit kadınlara döndü: –
Namaz, namaz; zira siz namaza devam ettiğiniz müddetçe dine bağlısınız.
Onun için hepiniz namaza devam ediniz, buyurdu ve “namaz, namaz” diye
diye ruhunu teslim etti. Namazı Yaşayanar/Said Demirtaş/Nesil Yayınları | |
|
