Eşimin Bir Melek Olmasını İstiyorum

Eşim çok iyi bir insan. Ah! Şu huyu da olmasa bir melek. Amaa! O huyu
beni deli ediyor." diye sızlanır kimi eşler.Eşlerinin bütün güzel
hasletlerini o tek huyun arkasına hapsederler.



Beyaz sayfaya değil, üzerindeki siyah noktaya dikkat kesilirler. Dikeni
görür, arasındaki gülü görmezler. Bülbülün sesine kulak tıkar, karganın
"gak gak"larına bayılırlar.

Elmaslarla süslenmiş elbise giyen eşinin elbisesini takdir edip, "Ne
kadar güzel, sana da çok yakışmış" demek yerine "Neden bunun bir taşı
eksik?" derler.

Tıpkı bir efendinin, minarenin merdivenlerinden ta başına kadar
çıkarıp, her basamakta bir hediye takdim ettiği fakir bir adamın, son
basamağa geldiğinde teşekkür etmek yerine "Bu minare neden diğer minare
gibi yüksek değil?" diyerek nankörlük ettiği gibi; "Neden benim eşim
filan gibi değil?" diye sızlanırlar.

Eşini, dokuz güzel ahlakı varken bir kötü huyundan dolayı şikayet
etmek; dokuz masumun bulunduğu bir gemi veya evi içinde bulunan bir
cani yüzünden gemiyi batırmak ve evi harap etmek gibidir.

Şayet eşlerden birisinin hoş olmayan bir huyu varsa diğer eş, onun o
huyunu, baskıyla ve eşi aşağılayarak değil, hoşgörüyle değiştirmeye
çalışmalıdır.

Fena bir adama; "iyisin iyisin" desen, iyileşmesi ve iyi bir adama
"fenasın fenasın" desen, fenalaşması herkesçe bilinen bir gerçektir.

Güzellikleri takdir etmek, kötülükleri hoşgörüyle gizlemek erdemli insanların kârıdır.



Güllerin Efendisi, hayvan leşinin yanından geçerken "aman ne fena
kokuyor" diyenlere "ne kadar güzel dişleri var" diyerek, fenalık
içerisinde bile bir güzellik bulunacağı dersini vermiştir.



Güzel huylu bir adamın güzel huylu olan eşine kötü bir huyundan dolayı
kızıp darılmamasını, "eğer onun bir huyundan hoşlanmazsa öbür
huylarından memnun" olabileceğini öğütlemiştir.



Adamın biri güneş gözlüğünü gece bile gözünden çıkarmıyormuş. Gündüzleri her yeri sisli, geceyse zifîri karanlık görüyormuş.



Sürekli eşine "Neden her yer karanlık?" diye de sorduğunda eşi:



"Her yer aydınlık ama senin gözündeki kara gözlükler etrafı karanlık
gösteriyor. O gözlüğü çıkar bak etrafın beyazlığını göreceksin." dediği
halde adam, inat edip çıkarmıyormuş.



Bir gün beş gün en sonunda bir gün düşüp kafasını kırmış. Tabii bu arada gözlükler de parçalanmış. O zaman:



"Ohh! Be dünya varmış. Gerçekten her şey ne kadar güzel. Güneş pırıl
pırıl, çayır çimen yemyeşil. Çiçekler, rengarenk." diye haykırarak
kafasının acısını bile unutmuş.



Bu adam gibi bedbin olanlar, hayatı ve eşlerini hep siyah camlar
arkasından seyreder. O zaman da eşlerinin güzel ahlakını bile kötü
görürler.



Ta ki başlarını duvara çarptıkları zaman akılları başlarına gelerek:
"Meğer hayatta neler varmış ben ne kadar basit şeylere takılıyormuşum?"
deyiverirler.



Ne dersiniz düşüp kafamızı kırmadan gözümüzdeki kara gözlükleri çıkaralım mı?



"Büyüklük lâzım ise herkese hürmet et. Kimseyi kendi nefsinden fena
görme, büyükler böyle yapar." diyen zatın sözlerini kulağımıza küpe
yapalım mı.


ALINTI

TŞklerr canimm=)