Az amelle çok kazanabiliriz

Konu: Az amelle çok kazanabiliriz Cuma Kas. 06, 2009 12:42 am

ALLAH-u Zülcelal
ayet-i kerimede şöyle buyurmuştur: “Şüphesiz mü'minler kardeştir.
Öyleyse kardeşlerinizin arasını düzeltin ve ALLAH’tan korkun ki
esirgenesiniz.” (Hucurat; 10)

Muaz (radıyALLAHu anh) şöyle demiştir: Hz. Peygamber (sallALLAHu aleyhi ve selem)'e:
- En üstün iman nedir? Diye sordum:
- ALLAH için sevmen, ALLAH için buğz etmen, dilinden ALLAH'ın zikrini kesmemendir, dedi.
- Daha nedir? Ya ResulALLAH! Deyince de:
- Kendin için sevdiğin şeyi insanlar için de sevmen, kendin için hoş
görmediğin şeyi başkaları için de hoş görmemendir, buyurdu. (Ahmed bin
Hanbel)

Birbirimizi ALLAH için sevmek, ALLAH-u Zülcelal'in katında çok
makbuldür. Onun için mümin kardeşlerimizi ALLAH rızası için
sevdiğimizde, evimizde dahi duramayız, onlarla birlikte olabilmek için
sürekli sohbet meclislerine koşarız. Arkadaşlarımızla birlikte oluruz.
ALLAH'ın zikrinde bulunuruz.

Başka bir hadis-i şerifte, Büreyde (radıyALLAHu anh)'dan rivayetle, Hz.
Peygamber (sallALLAHu aleyhi ve selem) şöyle buyurmuştur: “Cennette
(elmastan yaratılmış) öyle köşkler var ki içeriden bakınca dışı,
dışarıdan bakınca da içerisi gözükür. ALLAH onları, rızası için
birbirlerini seven, ziyaret eden, yardımlaşan ve kaynaşan kulları için
hazırlamıştır.” (Taberani)

Yine, Ebu Hureyre (radıyALLAHu anh)'dan rivayetle, Hz. Peygamber (sallALLAHu aleyhi ve selem) şöyle buyurmuştur:
“Cennette yakut sütunların üzerine yaratılmış, yeşil zümrütten odalar
vardır. Yıldızlar gibi parlayan kapıları açıktır.” dedi. “Ya
ResulALLAH! O odalarda kimler kalacak?” diye sorunca: “ALLAH rızası
için biraraya gelip yardımlaşarak kaynaşan kimseler kalacak.” buyurdu.
(Bezzar)

ALLAH’ın rızasına aşkla koşmalısın

İnsan, nasıl çok şiddetli bir sıcağın altında kalınca, çok susar ve
karşısında bir su görünce aşk ve muhabbetle o suyun üzerine giderse,
ALLAH-u Zülcelal'in katındaki ecir ve sevaplara da aynı aşk ve
muhabbetle olarak yönelmelidir.

Bir ALLAH dostuna sormuşlar: “Mesbuk (namazın birinci rek’atından sonra
cemaate yetişen ve namazının bir kısmını imamla geri kalan kısmını da
imam selam verdikten sonra kalkıp kendi başına kılan) kimse, imam selam
verdikten sonra, namazını tamamlamak için ne zaman ayağa kalkmalıdır?”
O ALLAH dostu, bu soruya hiç beklemedikleri bir şekilde:
“İmsaktan önce kalkması lazımdır.” diye cevap vermiştir.

Tabi, onlar hikmetle konuşuyorlardı. Ne demek istedi? İmsaktan önce
kalkar, abdestini alır ve müezzin ezanı okuduğu zaman camiye giderse,
zaten mesbuk (namaza sonradan katılan) olmaz ki!

Bu, bütün ibadetler için geçerlidir. Burada bizim için işaret, ALLAH-u
Zülcelal'in katındaki ecir ve sevaplara aşk ve muhabbetle yönelmemiz,
onlara dört elle sarılmamızdır.

ALLAH-u Zülcelal'in rızasını kazanmak için amel yapan, ALLAH'ın dinine
hizmette bulunan bir kimseyi gördüğümüz zaman, onu ne kadar seversek, o
oranda menfaatini görürüz. Çünkü bu sevgi, o kimsenin zatına değil, ona
duyulan sevgi, ALLAH-u Zülcelal'e ibadet ettiği, ALLAH'a iman edip
O'nun rızasına kavuşma gayretinde olduğundan dolayıdır. Bunun için de
ALLAH-u Zülcelal'in katında çok makbuldür o kişi.

Dünya hayatında, birbirlerini ALLAH için seven iki kişiden birisi
doğuda, diğeri batıda olsa, ALLAH-u Zülcelâl bu kimseleri kıyamet
gününde bir araya getirip sayısız nimetlerle mükâfatlandırarak şöyle
buyuracaktır: “İşte benim için sevdiğinizin mükâfatı budur.”

Bütün dünya senin olsa bile…

Bizden önceki insanların hepsi de ALLAH-u Zülcelal'in rızası için çok büyük fedakârlıklar yapmışlardır.

İbn-i Samani isminde bir zat, müminlerin emiri (Halife) olan Harun
Reşid'in yanına gitmişti. Harun Reşid, İbn-i Samani'den kendisine
nasihat etmesini talep etti. İbn-i Samani baktı ki çok büyük bir
padişah olan Harun Reşid bir hasırın üzerinde oturuyor. Ona dedi ki:

“Senin bu kadar askerin, malın mülkün olmasına rağmen, hasırın üzerine
oturarak göstermiş olduğun tevazu, ALLAH-u Zülcelal'in katında
padişahlık şerefinden daha şereflidir.”

Bu sözleri, Harun Reşid'in çok hoşuna gitti ve şöyle dedi:
“Senin bu söylediklerinden daha güzelini, dünyada görmedim. Biraz daha nasihat et.”

İbn-i Samani dedi ki: “Bütün dünyanın malı senin olsa, Azrail
(aleyhisselam) karşına geldiği zaman, o mal-mülk ne işe yarar ki! Öyle
ki, ALLAH-u Zülcelâl bir kimseye şeref, güzellik, saltanat ve dünya
malı verdiği zaman, bütün bunları ALLAH-u Zülcelal'in istediği biçimde;
saltanatını ise adalet ile yerine getirirse o kimse ALLAH-u Zülcelal'in
muhlis kullarından olur.”

İbn-i Samani'nin bu söyledikleri, Harun Reşid'in çok hoşuna gitti.
- Bana biraz daha sohbet et, dedi. İbn-i Samani:
- İnsan için iki yer vardır. Onun yeri ya cennettir, ya da cehennemdir, diye söyleyince, Harun Reşid bayıldı. İbn-i Samani:
- Onu ölünceye kadar bırakın, dedi. Harun Reşid kendine gelince, cemaatten birisi:
- Ey Harun Reşid! İbn-i Samani; “Harun'u ölünceye kadar bırakın dedi.” dedi. Harun Reşid, İbn-i Samani'ye:
- Sen benden şikâyetçi misin? Niçin böyle dedin? Niye sordu. İbn-i Samani dedi ki:
- Ne kadar güzel bir şeydir ki, sen ölseydin, diyeceklerdi ki; ‘Emir'l
Mü'minin ALLAH-u Zülcelal'in korkusundan öldü.’ Bundan daha güzel bir
şey var mıdır? Harun Reşid:
- Doğru söylüyorsun, dedi.

Hakikaten de insanın başına, bir musibet gelse, malını kaybetse,
hastalansa, hatta ölse dahi, ALLAH rızası için olduğu zaman, bundan
daha güzel bir şey olamaz.

Biraz dikkat, biraz incelik!

Mü'min, kendi nefsinin doktoru olmalıdır. Amelinden, ibadetinden dolayı kibre düşmemesi, hatta kendini hiç beğenmemesi lazımdır.

Tabi ki biz, az bir amel yaptığımız zaman; “Bu ibadetin bir faydasını
görmedim, boşu boşuna ibadet yapıyorum. Sanki boş yere zikir yapıyorum”
gibi düşünceler, aklımıza gelmektedir. Ancak, bu bir hal'dir. (Bir
anlık, geçici bir duygudur, vesvesedir.)

Hızır (aleyhisselam) bir gün, Hace Abdulhâlik Gücdevani'nin (kuddise
sırruhu) yanına geldi. Hace Abdulhâlık Gücdevani, iki arpa ekmeğini
Hızır (aleyhisselam)'ın önüne koydu. Ancak, Hızır (aleyhisselam)
yemedi. Hace Abdulhalik Gücdevani:

- Helaldir, niçin yemiyorsun? Diye sordu. Hızır (aleyhisselam) dedi ki:
- Biliyorum, helaldir. Ancak, bu ekmeğin hamurunu yapan kimse, hamuru
abdestsiz olarak yaptı. Onun için onu yemek bize caiz değildir.

Bakınız! Ne kadar nazik bir durum… Bazı zamanlar, aklımıza; “İbadet
yapıyorum, zikir yapıyorum ama hiçbir menfaat görmüyorum” gibi
düşünceler geliyor. Şunu çok iyi bilmemiz lazımdır ki bunun sebebi,
kendi hatalarımızdır. Yediğimiz ekmeğin, haram veya şüpheli olması bir
tarafa, hamurunun abdestsiz olarak yoğrulması dahi, maneviyatımıza
zarar vermektedir.

Bizden önceki insanlar, çok büyük fedakârlıklar yaptıkları halde, bir
menfaat elde etmeleri çok güçtü. Ancak biz, ahir zamanın şartları çok
zor olduğu için az bir ibadetle, büyük faydalar sağlayabiliyoruz.

Bir padişah sarığının üzerine şöyle yazdırmıştı: “Dünyanın mülkü ve bu
saltanat sarığı bana, benden öncekilerden kaldı. Benden de, benden
sonra gelecek kimselere kalacaktır.”

Bu şekilde dünyadan ayrılanlara ne mutlu!.
Kendileriyle beraber ne büyük ameller götürdüler.

Anlatıldığına göre, Zünnun-i Mısri (kuddise sırruhu) padişahın veziri ile oturmuş sohbet ediyorlardı. Vezir dedi ki:
- Ben padişahtan bir mal elde etmek, bir menfaat sağlamak için daima
onun hizmetindeyim. Ancak, bu kadar hizmet yaptığım halde, yine de
ondan korkuyorum. O böyle söyleyince, Zünnun-i Mısri ağladı. Dedi ki:

- Sen kendin gibi olan bir kula daima hizmet ediyorsun, yine de ondan
korkuyorsun. Ben, ALLAH-u Zülcelal'den senin gibi korksaydım, ALLAH
beni sadıklardan yazardı. Senin padişahtan korktuğun kadar, ben ALLAH-u
Zülcelal'den korkamıyorum!"

Hakikaten de böyledir. İnsan, ALLAH-u Zülcelal'den her şeyden çok
korkmalıdır. Başka bir insandan yahut bir hayvandan korkması, ALLAH
korkusunun üzerinde olmamalıdır.

ALLAH-u Zülcelâl, kendi fazlı ve keremi ile bizlere muamele etsin ve hepimize razı olacağı şekilde salih amel nasip etsin. (Âmin)